การแต่งกายมวยไทยในสมัยโบราณ
ในอดีตอาณาจักรไทยต้องทำศึกสงครามเพื่อปกป้องผืนแผ่นดินไทยจากการรุกรานของประเทศเพื่อนบ้านมาโดยตลอด การฝึกฝนการใช้อาวุธและการต่อสู้ด้วยมือเปล่าจึงเป็นสิ่งสำคัญของลูกผู้ชายไทยที่ต้องเตรียมตัวเป็นกำลังพลที่มีความสามารถรอบตัวทั้งมีร่างกายและจิตใจที่สมบูรณ์ มีความแข็งแกร่ง กล้าหาญ และมีการเตรียมพร้อมอยู่เสมอหมู่บ้านต่างๆ จึงเป็นแหล่งชุมนุมฝึกฝนการใช้อาวุธนานาชนิด ทั้งดาบ กระบี่กระบอง ทวนเขน หลาว และการต่อสู้ด้วยมือเปล่าแบบมวยไทย ที่มีชั้นเชิงการรุก การรับที่สามารถใช้ควบคู่กันไปกับอาวุธชนิดอื่นได้ มวยไทยจึงมีความสำคัญต่อประเทศชาติอย่างยิ่งโดยเฉพาะในภาวะสงคราม
นอกจากการฝึกฝนการใช้อาวุธชนิดต่างๆ แล้ว การร่ำเรียนวิชาอาคมเพื่อความอยู่ยงคงกระพันก็เป็นส่วนสำคัญอย่างยิ่ง ที่คนไทยเชื่อว่าจะช่วยให้การต่อสู้ได้รับชัยชนะและปลอดภัยจากคมหอก คมดาบ ทั้งช่วยป้องกันคาถาอาคมของฝ่ายศัตรูด้วยเช่นกัน ดังนั้นการรบไทยในอดีตจึงต้องมีทั้งฝีมือและเสาะแสวงหาเครื่องรางของขลังที่จะช่วยให้ร่างกายสามารถต้านทานคมหอกคมดาบ และอาวุธนานาชนิดได้ “เครื่องรางของขลังเหล่านี้อาจเป็นสิ่งของ เช่น พระเครื่อง ยันต์ ตะกรุด ว่าน ที่เกจิอาจารย์ได้ลงคาถาอาคมไว้หรือเป็นบทสวดที่ใช้ท่องทำพิธีกรรมต่างๆ บางคนก็สักยันต์ลงบนผิวหนังเพื่อให้ติดตัวไปตลอดเวลา”
เมื่อยามสงบนักรบเหล่านี้ก็จะฝึกซ้อมศิลปะป้องกันตัว และแข่งขันประลองชั้นเชิงในศิลปะมวยไทยระหว่างสำนัก หรือหมู่บ้านต่างๆ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้นักมวยซึ่งก็คือนักรบของชาติ สวมเครื่องแต่งกายครบเครื่อง คล้ายออกศึกเข้าแข่งขันชกมวย เพียงแต่ไม่ถืออาวุธและประดับชั้นยศ การแต่งกายของนักมวยกับนักรบ จึงมีความแตกต่างกันเล็กน้อยในรายละเอียดปลีกย่อยเท่านั้น
การแต่งกายของมวยไทยโบราณจึงประกอบด้วย 2 ส่วนที่สำคัญคือ เสื้อผ้าปกปิดร่างกายและป้องกันอันตรายในส่วนสำคัญ กับเครื่องรางของขลัง ดังต่อไปนี้
อ้างอิงจาก : กรมพลศึกษา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา
ศึกษาเพิ่มเติม : ประวัติมวยไทย
